ΖΗΤΗΜΑ - ΘΕΜΑ:
Αν βρω την αιτία - τον λόγο που έχω κάποια συμπεριφορά μου
(που δεν μ' αρέσει), αυτή θα αλλάξει...
Όσο προσπαθείτε να «αλλάξετε» ένα κομμάτι του εαυτού σας
που δεν σας αρέσει (αν νομίζετε ότι βρίσκοντας την αιτία – το γιατί το έχετε
στην ζωή σας – αυτό θα «εξαφανιστεί», ότι θα γίνετε «καλύτεροι» κλπ.), τόσο θα
συνεχίζει να «υπάρχει» και να σας «ταλαιπωρεί» (οι αντιδράσεις και οι
συμπεριφορές σας θα παραμένουν οι ίδιες – ή και «χειρότερες» - θα εκφράζετε
ακόμα πιο ακραία το κομμάτι αυτό). Θα συνεχίζετε να κάνετε τα ίδια «λάθη» (να
κάνετε τα ίδια και τα ίδια) κι αν το κομμάτι φαίνεται ότι για κάποιο διάστημα
έχει «φύγει» απ’ τη ζωή σας, θα «επιστρέψει» αργότερα δριμύτερο (ή θα «βγει» με
κάποιον άλλο τρόπο).
Σε κάθε
περίπτωση αυτό που προσπαθείτε να «διώξετε» και να «εξαφανίσετε» απ’ τη ζωή σας
θα «αντιστέκεται», θα «επιμένει» και θα γίνεται «ισχυρότερο».
Τα γεγονότα και οι καταστάσεις θα επαναλαμβάνονται σχεδόν με τον ίδιο τρόπο - ή
όλο και πιο επίμονα - («ωχ πάλι τα ίδια;», «γιατί πέφτω πάντα πάνω στις ίδιες
καταστάσεις ή ανθρώπους;», «τα πράγματα πάνε απ’ το κακό στο χειρότερο», «πάλι
τα ίδια κάνω»), μέχρι να έρθετε σε επαφή, να αναγνωρίσετε και να αποδεχθείτε τα
κομμάτια σας που έχετε απωθήσει ή που δεν σας αρέσουν (που θέλετε ν’
«αλλάξετε»).
Κάποια στιγμή – και κυρίως επειδή βλέπουμε ότι όσο κι αν αναλύουμε ή κι αν περιγράφουμε κάτι αυτό δεν «φεύγει» απ’ την ζωή μας - συνειδητοποιούμε ότι δεν «χρειάζεται» ν’ αλλάξουμε τον εαυτό μας. Θέλουμε ν’ «αλλάξουμε» κάτι μόνο αν μας φαίνεται «κακό» - όταν δεν το αποδεχόμαστε πραγματικά. Πραγματική αποδοχή σημαίνει ότι το αφήνουμε να υπάρχει στη ζωή μας – το δεχόμαστε όπως είναι – αφού δεν το κρίνουμε πια τόσο πολύ σαν «κακό».
Σταδιακά σταματάμε να προσπαθούμε πια τόσο πολύ ν’ «αλλάξουμε» (= ν’ αναλύουμε και να περιγράφουμε) τα διάφορα κομμάτια μας, ιδιαίτερα αυτά που μας «ζορίζουν» - που δεν μας αρέσουν και απλά τα βιώνουμε – τα αφήνουμε να υπάρχουν – απλώς παρατηρώντας τα – ως έχουν. Κι όσο βιώνουμε κι αποδεχόμαστε πραγματικά τα κομμάτια που δεν μας αρέσουν (ταυτιζόμενοι όλο και λιγότερο με τα κομμάτια που μας αρέσουν), τόσο παρατηρούμε ότι αυτά «ισορροπούν» κι «αλλάζουν» από μόνα τους!
© Copyright - Γ. Καλοκύρης - Το περιεχόμενο του άρθρου αυτού διατίθεται στους επισκέπτες αυστηρά για προσωπική χρήση. Απαγορεύεται η χρήση ή αναδημοσίευσή του, σε οποιοδήποτε μέσο μετά ή άνευ επεξεργασίας.
