Πληγές και θεραπεία
Το Εξελικτικό ταξίδι της ενθύμησης και της "επανένωσης" όλων μας των κομματιών.
Από το δυϊσμό και τη διπολική σκέψη, στη βίωση του πραγματικού εαυτού
ΧΕΙΡΩΝΑΣ ΚΑΙ ΠΛΗΓΕΣ
Η πρωταρχική Πληγή
Υπάρχει βαθιά μέσα στον καθένα μας μια αγιάτρευτη Πληγή. Είναι η ίδια για όλους τους ανθρώπους. Είναι η πληγή του χωρισμού από την Πηγή, της καθόδου από το Όλον και το Πνεύμα, στην Ύλη - ενσάρκωση. Είναι η πληγή της «πτώσης» από την Ενότητα και το Φως, στο σώμα (αρρώστιες - θάνατος), τη Γη, το σκοτάδι, τη δυαδικότητα, τις ψευδαισθήσεις, τα δίπολα («καλό» – «κακό», «εγώ» – «εσύ» κλπ). Η εκδίωξη από τον Παράδεισο. Την ανίατη αυτή πληγή συμβολίζει ο Χείρωνας. Η πληγή είναι «ανίατη», γιατί ένα κομμάτι μας θυμάται ότι κάποτε ήμασταν όλοι ΕΝΑ. Ότι κάποτε ήμασταν όλοι ΦΩΣ.
Όσο λοιπόν βρισκόμαστε εδώ κάτω, το κομμάτι αυτό θα είναι πάντα ανικανοποίητο. Θα αισθάνεται ότι δεν είναι πλήρες. Θα αισθάνεται ένα ΚΕΝΟ. Το Εγώ προσπαθεί βέβαια να αναπληρώσει ή να γεμίσει αυτό το κενό. Προσπαθεί να θεραπεύσει την πληγή του. Όμως μάταια! Όσα και ν’ αποκτήσουμε σ’ αυτή τη ζωή (υλικά αγαθά, «τέλειες» σχέσεις, αυτογνωσία, πνευματικότητα, φώτιση ή οτιδήποτε άλλο), το κενό ποτέ δεν θα καλυφθεί πλήρως. Πάντα θα θέλουμε (συνειδητά ή ασυνείδητα) κάτι περισσότερο, κάτι «μεγαλύτερο», κάτι που να πλησιάζει στο ΟΛΟΝ, στο ΕΝΑ, στην ΠΗΓΗ.
Οι ατομικές πληγές
Εκτός από την πρωταρχική αυτή Πληγή που είναι κοινή για όλους τους ανθρώπους, ο καθένας μας έχει κι άλλες «μικρότερες» πληγές, που διαφέρουν από άτομο σε άτομο (ατομικές πληγές). Και αυτές οι πληγές δημιουργούν ένα είδος έλλειψης και μια αίσθηση ανικανοποίητου (όπως συμβαίνει και με την πρωταρχική Πληγή). Δημιουργούν μια αίσθηση ΚΕΝΟΥ μέσα μας και συνδέονται (συμβολίζουν) τους τομείς και τα χαρακτηριστικά εκείνα που (νομίζουμε ότι) δεν έχουμε, που νομίζουμε ότι μας «λείπουν» και που αποζητάμε απεγνωσμένα. Τις πληγές αυτές συμβολίζει επίσης η θέση του Χείρωνα στο γενέθλιο χάρτη μας (ζώδιο – οίκος – όψεις του Χείρωνα με άλλους πλανήτες).
ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝΤΑΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ
Ερχόμαστε στη ζωή αυτή νομίζοντας ότι είμαστε διασπασμένοι σε πολλά «κομμάτια». Αισθανόμαστε αποκομμένοι από το Φως. Η συνειδητότητα που έχουμε όταν γεννιόμαστε είναι διπολική. Αυτό σημαίνει πως έχουμε επιλεκτικές - διπολικές αισθήσεις και νου. Βλέπουμε μόνο ένα πολύ μικρό μέρος της «αλήθειας», το οποίο λανθασμένα θεωρούμε σαν την «απόλυτη» και «μοναδική» αλήθεια.
Το κάθε τι στη φύση αλλά και στην ανθρώπινη εμπειρία (σύμβολο, όψη, χαρακτηριστικό, ζήτημα κλπ) περιέχει πάντα και τους δύο πόλους (Φυσικός Νόμος). Το κάθε τι περιέχει συγχρόνως και το «αντίθετό» του. Το κάθε τι είναι ουδέτερο και είναι μόνο το Εγώ αυτό που ταυτίζεται με τον έναν από τους δύο πόλους και απωθεί τον άλλο, κρίνοντας κάτι σαν «θετικό» ή «αρνητικό».
Περιέχετε πάντα και τους δύο πόλους ενός οποιουδήποτε ζητήματος, απλά δεν το ξέρετε ή σας έρχεται πιο βολικό να εκφράζετε μόνο τον ένα από τους δύο πόλους και να απωθείτε τον άλλο (είτε από συνήθεια, είτε γατί έτσι σας έχουν μάθει, ή για να γίνεστε αρεστοί και να σας αποδέχονται – επιδοκιμάζουν οι άλλοι κλπ).
Τείνουμε λοιπόν να μεγαλοποιούμε – εκφράζουμε το ένα μέρος (πόλο) ενός γεγονότος ή ενός θέματος και να ελαχιστοποιούμε – απορρίπτουμε το άλλο (αυτή είναι η σωστή σκέψη, αυτή είναι η λάθος δράση, αυτή είναι η σωστή θρησκεία, αυτό είναι ατυχία, αυτό είναι καλό, αυτό είναι κακό κλπ). Είμαστε συνειδητοί (γνωρίζουμε) για το ένα μέρος και απωθούμε το άλλο (το οποίο παραμένει κρυφό). Έτσι καταλήγουμε με μια διαστρεβλωμένη άποψη – γνώση κλπ για το τι πραγματικά μας συμβαίνει, για το ποιοι πραγματικά είμαστε. Ο Martin Lass στο καλύτερο μέχρι στιγμής βιβλίο που έχει γραφτεί για το Χείρωνα, αναφέρει ότι κάθε φορά που το κάνουμε αυτό, δημιουργούμε μια πληγή.
Διαβάστε όλο το άρθρο ΕΔΩ ...
