ΖΗΤΗΜΑ - ΘΕΜΑ:
Πότε θ’ αλλάξει επιτέλους; Τον βαρέθηκα…
Οι σύντροφοί μας έχουν κάποια χαρακτηριστικά κοινά με μας
(τα οποία εκφράζουμε κι εμείς και με τα οποία ταυτιζόμαστε) και επίσης έχουν
κάποια χαρακτηριστικά τα οποία δεν μας αρέσουν ή τα οποία αρνούμαστε ότι τα
έχουμε εμείς.
Τα
χαρακτηριστικά αυτά είναι τα δικά μας χαρακτηριστικά που αποφεύγουμε.
Έτσι αν χαρακτηρίζουμε πχ τον σύντροφο ανεύθυνο ή ζηλιάρη ή …(ενώ εμείς
ισχυριζόμαστε ότι δεν είμαστε έτσι) ουσιαστικά αυτά είναι τα κρυμμένα μας
χαρακτηριστικά, ή τα χαρακτηριστικά μας που απωθούμε. Οι άλλοι μας δείχνουν
αυτό που φοβόμαστε να δούμε για μας…
ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ
ΚΑΘΡΕΦΤΗ
Έρχεται κάποια στιγμή – σε οποιαδήποτε σοβαρή ερωτική σχέση – που ο καθένας
πρέπει να κινηθεί προς τον πόλο που εκφράζει ο άλλος. Συνήθως γίνεται το εξής
λάθος: ο καθένας βλέπει ανταγωνιστικά τον άλλο και προσπαθεί να τον αλλάξει, ή
να τον κάνει να γίνει σαν κι αυτόν. Η χειρότερα, προσπαθεί να αποφύγει το όλο
πακέτο, γιατί δεν μπορεί (ούτε είναι διατεθειμένος) να αλλάξει συνήθειες
χρόνων.
Οι περισσότεροι φοβούνται να αντιμετωπίσουν τη πραγματικότητα μέσα τους (αυτή που τους δείχνει σαν καθρέφτης ο άλλος). Αρνούνται να αναγνωρίσουν και να αποδεχθούν τα απωθημένα τους κομμάτια. Το κλειδί εδώ είναι να πάρουμε το ρίσκο και να αρχίσουμε να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας κι όχι να προσπαθούμε ν’ αλλάξουμε τον άλλο. Ο άλλος όμως μπορεί να μην μπορεί ν’ αντέξει τις αλλαγές. Επίσης μπορεί να μην είναι έτοιμος να δει και να συνειδητοποιήσει για τον εαυτό του, το προς τα που θα έπρεπε να κινηθεί εκείνος. Άρα η σχέση μπορεί και να τελειώσει. Όμως δεν υπάρχει πισωγύρισμα. Αν κλείσουμε τα μάτια σε όλα αυτά, απλά η σχέση θα πεθάνει ή θα συντηρείται με τα δόντια μέσα στη στασιμότητα.
Ένα άλλο που πρέπει να γίνεται είναι ο τίμιος και ο ειλικρινής (όσο μπορεί) διάλογος με τον άλλο. Κάτι που συνήθως δεν γίνεται, γιατί…οι υποχρεώσεις…τα παιδιά… ήμουν κουρασμένος… δεν θα με καταλάβει… καλύτερα να μην τον κάνω να θυμώσει… γιατί έχω την Σελήνη εκεί, γιατί δεν με αφήνει η «κακή» συναστρία μας άρα … κλπ κλπ. Και βέβαια και οι δύο πλευρές φοβούνται. Πρέπει αυτό να συζητιέται. Να συζητάμε ανοιχτά τις αδυναμίες και τους φόβους μας (ακόμα κι αν ξέρουμε ότι ο άλλος δεν θα μας καταλάβει ή ότι θα θυμώσει ή θα αντιδράσει αρνητικά).
Αλλά το Εγώ δεν μας αφήνει. Φοβάται να «πεθάνει». Φοβάται το τι θα γίνει. Κι έτσι ο καθένας συνήθως μένει στα δικά του (στον πόλο του). Κάποιος λοιπόν πρέπει να κάνει την αρχή και να μην περιμένει να την κάνει ο άλλος. Αν αρχίσεις να γίνεσαι Κριός, ίσως ο άλλος να αρχίσει να γίνεται Ζυγός. Αν περιμένεις ο άλλος ν’ αρχίσει πρώτα να γίνεται Ζυγός ώστε εσύ μετά ν’ αρχίσεις να γίνεσαι Κριός, μάλλον θα μείνεις να περιμένεις…Τώρα ποιος θα την κάνει την αρχή…αυτό είναι ένα καλό ερώτημα!
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε κάποια στιγμή ότι ο άλλος δεν είναι εχθρός μας, αλλά καθρέφτης μας. Μας δείχνει ποιοι είμαστε. Κι ότι αν τον πολεμάμε, ουσιαστικά πολεμάμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Κι ότι αν δεν μας αρέσει η συμπεριφορά του, αυτό απλά δείχνει ότι δεν έχουμε αναγνωρίσει, ούτε έχουμε συμφιλιωθεί ή αποδεχτεί κάποια δικά μας κομμάτια.
© Copyright - Γ. Καλοκύρης - Το περιεχόμενο του άρθρου αυτού διατίθεται στους επισκέπτες αυστηρά για προσωπική χρήση. Απαγορεύεται η χρήση ή αναδημοσίευσή του, σε οποιοδήποτε μέσο μετά ή άνευ επεξεργασίας.
